POLITYKA WOBEC STAROŚCI I STARZENIA SIĘ W POLSCE W LATACH 2015-2035 ASPEKTY TEORETYCZNE I PRAKTYCZNE

Konsekwencje demograficznego starzenia się ludności są przedmiotem uwagi nie tylko demografów i polityków społecznych, ale również ekonomistów, epidemiologów i gerontologów, a od co najmniej ćwierćwiecza - tematem debaty publicznej z udziałem polityków. W dyskusji tej zwraca się uwagę na wzrost w produkcie krajowym brutto udziału wydatków związanych ze starością, zmianę relacji między liczbą osób w wieku produkcyjnym i poprodukcyjnym jako jedno z najważniejszych następstw starzenia się ludności prowadzących do pytania o możliwości zachowania dotychczasowego systemu finansowania świadczeń społecznych, a także na zmiany na rynku pracy i związane z tym szanse zawodowe osób w wieku 50 i więcej lat oraz podnoszenie granicy wieku emerytalnego. Drugi nurt dyskusji o starzeniu się ludności dotyczy społecznych aspektów tego procesu. Są w niej analizowane zarówno przyczyny zmian struktury demograficznej społeczeństw, jak i ich następstwa postrzegane z perspektywy jednostki, rodziny oraz lokalnej społeczności. Wymiar społeczny zachodzących procesów demograficznych staje się coraz ważniejszy, ponieważ zmiany w wielkości, strukturze i funkcjach rodziny oraz jej wertykalizacja wywierają coraz większy nacisk na organy administracji publicznej aby zapewniła realizację tych zadań, które dawniej wobec osób starszych wykonywane były przez ich najbliższych.
Autorzy